Leiden als Kabouterstad
De eerste vermelding van kraken in het Leidsch Dagblad stamt uit maart 1970. In Amsterdam vonden er grote kraakacties plaats. In Leiden was het begrip nog nieuw.
lees verder...
Kraken komt naar Leiden
Op 22 mei 1970 berichtte het Leidsch Dagblad voor het eerst over een kraakactie in Leiden (het woord kraken werd nog altijd tussen aanhalingstekens geplaatst). Het pas gevormde Comité Woningnood had twee huizen aan de Lange Mare gekraakt voor twee jonge gezinnen met kinderen.
lees verder...
Comité Woningnood tegen de krakers?
Onder activisten kon het kraken ook tot conflicten leiden. Dit gebeurde in bijvoorbeeld in juni 1970, nadat een groep van zeven jongeren op zaterdag een pand gekraakt had aan het Levendaal. Ze werden eruit gezet door enkele buurtbewoners, die de kraakactie afwezen omdat de woning eigenlijk aan een arbeidersfamilie was toegewezen. Onder hen bevonden zich ook twee leden van het Comité Woningnood.
lees verder...
Zwembadkrakers in Katwijk
De gemeente Katwijk had een openluchtzwembad laten bouwen, maar bepaald dat het op zondag dicht moest blijven. Dit stuitte op weerzin bij jongeren, die uit protest over het hek klommen en het zwembad aldus ‘kraakten’.
lees verder...
De kraker gekraakt
Het gezin Van Gellecum bestond uit twee jonge ouders met een klein kind. Zij kraakten om te kunnen wonen, maar werden uit de woning gezet. De politie heeft hen toen onderdak geboden op het bureau, de vader woonde daar in een cel. Toen zij uiteindelijk een woning toegewezen kregen, bleek deze al te zijn gekraakt.
lees verder...
Jongeren, kunstenaars en ‘krepeergevallen’
In het jaar 1971 werd er in Leiden redelijk doorgekraakt. In de meeste gevallen waren de krakers geen politiek geïnspireerde activisten, maar jongeren, kunstenaars en zogenaamde ‘krepeergevallen’ die op zoek waren naar een huis. Van de meeste kraakacties is slechts fragmentarische informatie bewaard gebleven.
lees verder...
Kraakcultuur
Hoewel kraken in de onderzochte periode veel voorkwam, stonden toch relatief weinig mensen er direct mee in contact. Er ging een zekere fascinatie van het fenomeen uit. Hierdoor konden kunstenaars hun verbeelding de vrije loop laten omtrent dit onderwerp. Deze cultuuruitingen hebben de beeldvorming omtrent kraken sterk beïnvloed
lees verder...
Verradelijke voorstelling van geen woningnood
Het Centraal Bureau voor de Statistiek publiceerde in 1972 cijfers over de leegstand van ‘goede woningen’ in dat jaar. Volgens het bureau waren er op 1 april van dat jaar 57.000 goede huizen in Nederland die niet bewoond werden. De chef van het Bureau Voorlichting van de gemeente Leiden vertelde het Leidsch Dagblad daarop: ‘Leegstand komt in Leiden nauwelijks voor. Daar is de woningnood te groot voor.’
lees verder...
Bezetting van Bureau Huisvesting
Het bezetten van instituties en het kraken van woningen ging in de jaren zeventig vaak hand in hand. In de meeste gevallen handelden de krakers op eigen houtje, maar in sommige gevallen werden ze ondersteund door activisten. Dit was bijvoorbeeld het geval in maart 1973, toen twee gezinnen het Bureau Huisvesting bezetten, dat woningen toewees in de gemeente Leiden. De gezinnen werden daarbij ondersteund door de Bond van Huurders en Woningzoekenden (BHW).
lees verder...
Met de baby op de arm uit huis gezet
Vanaf juni 1973 begon de gemeente harder op te treden tegen huizenkrakers. Volgens haar was er was geen houden meer aan. ‘Er kan geen huis zonder gordijntje staan of het wordt gekraakt’, stelde de woordvoerder van de gemeente. Omdat de krakers het vooral op zogenaamde sluiswoningen voorzien hadden, werd het woningbeleid grondig ondermijnd. Deze huizen dienden namelijk als tijdelijke woning voor gezinnen wier woning gerenoveerd zou worden.
lees verder...
Van Kraker naar Knokploeg tot Lijsttrekker
Aan de hand van de ontwikkeling van Ed van Tol van kraker tot lijsttrekker wordt de stand van zaken rondom het kraken in Leiden geschetst. In zijn verschillende rollen op het toneel van de Leidse politiek komen we allerlei ontwikkelingen tegen, zoals de woningnood, kraken door jonge gezinnen in de jaren zeventig, de opkomst van knokploegen en de omgang van de gemeente en politie met de alternatieve manieren voor huiseigenaren om krakers uit hun panden te zetten, 'Amsterdam', beeldvorming en lokale politiek.
lees verder...
Maatregelen tegen kraken
Huiseigenaren waren vaak niet blij met krakers: ze waren bang dat hun aanwezigheid kopers zou afschrikken en dat ze vernielingen zouden aanrichten. Ze bedachten daarom allerlei listen om te voorkomen dat hun panden gekraakt zouden worden. Ook hadden ze manieren om van krakers af te komen, wanneer deze preventieve maatregelen niet geholpen hadden.
lees verder...
‘Geen ge-jamaar’: gemeentebeleid tegen kraken
In mei 1974 besteedde het Leidsch Dagblad wederom aandacht aan het fenomeen kraken, waarbij vooral de nadruk werd gelegd op de vraag waarom het kraken nu juist voor de gemeente een groot probleem vormde. In de ogen van de gemeente ‘doorkruiste’ het kraken van woningen het gemeentelijke toewijzingsbeleid, terwijl het kraken van zogenaamde wisselwoningen de renovatie van woningen belemmerde. Om deze redenen vond de gemeente dat er consequent tegen krakers moest worden opgetreden. ‘Alleen in bijzonder schrijnende gevallen gaat de ontruiming van een gekraakte woning gepaard met de aanbieding van zekere vervangende woonruimte en onderdak.’
lees verder...
Het klooster De Goede Herder
Begin mei 1974 werd het klooster ‘De goede Herder’ in Zoeterwoude gekraakt. In het begin waren buurtbewoners, nonnen en gemeente niet honderd procent negatief tegenover de krakers. Ze kregen aandacht in de krant en konden op veel sympathie rekenen. In de winter valt de groep uit elkaar en verandert ook de berichtgeving over de krakers.
lees verder...
De Boerderij ‘Wie kan keeren de Hand des Heeren’
In mei 1974 een boerderij in Voorschoten gekraakt door vijf Leidse studenten. De boerderij aan de Leidseweg 229 was al langere tijd eigendom van Gemeente Voorschoten, die het pand en de grond eromheen had opgekocht in verband met de bouwplannen voor de Rijksweg 11. Hoewel de buurt en voormalig eigenaar eigenlijk positief waren over de komst van de krakers, werden ze door de gemeente gesommeerd het pand te verlaten zodat een notoir kattenverzamelaarster de vrij liggende boerderij kon bewonen.
lees verder...
Jongeren kraken aan de Hooigracht
In september 1974 kraakte een groep jongeren een pand aan de Hooigracht. Ze raakten vervolgens verwikkeld in een discussie met wethouder Verboom over de vorm en het nut van een 'leefgemeenschap'. De gemeente besloot in het pand migranten te huisvesten. De krakers lieten het er niet bij zitten en ondernamen een paar politieke acties.
lees verder...
Anoniem volk, krakers en gastarbeiders in de Rotogravure
In de jaren 1975-1978 ontstonden er verschillende conflicten over de toekomst van het bouwcomplex van het voormalige drukkerijbedrijf ‘de Rotogravure’ (destijds gelegen tussen het Noordeinde en het Galgewater). Het complex bestond uit het drukkerijgebouw en de omliggende panden aan Noordeinde 4-28. Het is een interessant geval omdat er in deze leegstaande panden verschillende soorten kraakacties plaatsvonden. Het verhaal valt onder te verdelen in de volgende drie fasen.
lees verder...
Het mediaspektakel rond Di Singh
In 1977 werd een huis in de Vestestraat gekraakt, dat eigendom was van de buitenlandse arbeider Di Singh. Rondom de kraakactie ontstond een mediaspektakel, waarin de Leidse Courant in het bijzonder een grote rol speelde om geld voor Di Singh op te halen en de krakers als gevaarlijk en asociaal af te schilderen.
lees verder...
Geweld aan de Morssingel in 1977
Op 15 september 1977 brak er een brand uit in een kraakpand aan de Morssingel. Daar stonden meerdere gekraakte panden, die door de brand versneld werden afgebroken. De bewoners hadden vanaf het moment dat bekend werd dat de panden zouden worden gesloopt daartegen geprotesteerd en zelfs een formele beroepsprocedure gestart. Naar aanleiding van dit incident besteedden de Leidse kranten opeens veel aandacht aan het mogelijke verband tussen kraken en geweld.
lees verder...
Een soldaat kraakt
In de jaren zeventig waren het vooral jonge gezinnen, die in Leiden huizen kraakten. Hun verhalen wijken af van het stereotype van de ‘radicale krakers’. Maar ook de gezinnen die zich tot het kraken wendden, vormden een diverse groep. Zo kraakte in 1977 een soldaat met zijn familie een woning op de Willem de Zwijgerlaan.
lees verder...
A-typische kraakacties
In de onderzochte periode zijn een paar gevallen te vinden waar de journalisten van de lokale kranten het woord 'kraken' gebruiken voor acties, die zeer a-typisch zijn. Deze acties kunnen ons helpen het begrip van 'kraken' te verbreden.
lees verder...
Krakers Noordeinde vs. projectontwikkelaar
Er ontstond rondom het pand Noordeinde 5 een conflict tussen krakers, die daar al een tijd woonden, een projectontwikkelaar en de gemeente. Tijdens deze kraakactie worden door de krant zowel de kant van de krakers, als de kant van de projectontwikkelaar belicht. Er wordt kritiek geuit op het politieoptreden en de gemeente. Uiteindelijk neemt de krant een duidelijke stellingname.
lees verder...
Tumult in het gemeentehuis
In 1979 verstoorden Leidse krakers tot vier keer toe een gemeentevergadering. Ze waren het niet eens met het woningbeleid en lieten dit op een creatieve, maar soms ook agressieve wijze zien
lees verder...
Een feestbezetting voor het Vrouwenhuis
Op 10 maart 1979 bezette een groep vrouwen voor het jubileumfeest van het Vrouwenhuis voor één avond een gemeentelijk pand aan de Breestraat. Volgens het krantenartikel in de
Leidse Courant kraakten daarbij zelfs raadsleden mee.
lees verder...
Gastarbeiders kraken in de Morspoortkazerne
In augustus 1979 ‘bezetten’ een groot aantal gastarbeiders uit Marokko de Morspoortkazerne. Het college van burgemeester en wethouders stelden hen voor om (tijdelijk) naar ‘Woonoord’ in Leiderdorp te verhuizen. Dat wilden zij beslist niet. Uit protest bezetten zij met succes de kazerne.
lees verder...
Politiek kraken op de Breestraat
Op 28 december 1979 kraakten ‘ongeveer vijftig scholieren en ex-scholieren zonder werk’ drie kwartier lang het monumentale pand Breestraat 24. Hierdoor wordt kraken ingezet als een politiek middel om aandacht te vestigen op woningnood.
lees verder...
Geweld tegen krakers in 1980
In 1980 werd er veel kritiek geuit op de manier waarop de politie optrad tijdens ontruimingen van kraakpanden. De politie zou hierbij veel (onnodig) geweld gebruikt hebben of te weinig hebben gedaan om geweld van anderen te voorkomen.
lees verder...
De Keyzers in de burgemeesterwoning
In maart 1980 verscheen er een bericht in het Leidsch Dagblad over een drietal jongeren dat slaags was geraakt met de politie tijdens de ontruiming van hun gekraakte huis aan de Marijkestraat. Het ging om de familie Keyzer, bestaande uit een man van 21 jaar, zijn broer (16 jaar) en zijn vrouw (18 jaar). Uiteindelijk zouden zij in het huis van de burgemeester trekken, een huis dat een half miljoen gulden waard was.
lees verder...
Woninginnedag
30 april 1980 is een belangrijke dag in de kraakgeschiedenis van Nederland. Op ‘Woninginnedag’ grepen krakers en andere actievoerders tegen de woningnood de troonwisseling aan voor uitgebreide acties onder het mom ‘Geen woning. Geen kroning’. De dag had in Leiden een lange nasleep omdat er gediscussieerd werd over de wijze waarop de politie had ingegrepen.
lees verder...
Een mediastorm aan de Ter Haarkade
In januari 1981 werden achttien wooneenheden gekraakt in een flat op de hoek van de Ter Haarkade. Een bezorgde omwonende had de politie gebeld, waarop een confrontatie tussen politie en krakers volgde. In de krant verschenen in korte tijd veel artikelen over deze confrontatie die zich vooral richtten op het feit dat de politieagenten bij het binnenstormen van de gekraakte woonruimte hun pistool hadden getrokken.
lees verder...
Een klap met een wandelstok voor een niet-kraker
Vanaf het begin van de jaren tachtig nam kraken een hoge vlucht. Het fenomeen kwam steeds vaker in het nieuws. Daar kwamen steeds wildere verhalen aan bod, enerzijds omdat er meer geweld voorkwam rondom het kraken, door alle partijen (krakers, eigenaren en politie), anderzijds omdat dat soort spectaculaire verhalen beter kranten verkopen. In 1980 en 1981 gingen krakers in het bijzonder in Amsterdam steeds vaker de directe confrontatie aan met de politie, wat het beeld van krakers nationaal beïnvloedde. Ook in Leiden had dit gevolgen.
lees verder...
Actievoerende krakers
Op 31 mei 1981 organiseerde de Leidse Kraakbond een ‘actiedag tegen de leegstandswet’. Volgens het Leidsch Dagblad was de dag bedoeld om informatie te geven en discussie te voeren over de wet. Hierbij maakten ze gebruik van zogenaamde kraakcultuur: door middel van toneelstukken, liedjes, tentoonstellingen en affiches probeerden ze hun boodschap over te brengen.
lees verder...
‘Goede’ krakers vs. ‘slechte’ krakers
In september 1981 werd het Voorschotense pand Wedde 7 twee keer gekraakt door verschillende groepen jongeren. De gemeente trad in beide gevallen hard op, maar de reacties van de buurt verschilden per actie. Buurtbewoners toonden sympathie voor de eerste groep krakers, terwijl ze de tweede groep zo snel mogelijk uit het pand wilden hebben.
lees verder...
‘Vreemde’ kraakacties? Endegeest en de Blauwpoortsbrug
Soms rapporteerden de kranten ‘vreemde’ kraakacties. In deze kroniek gaat het om twee kraakacties. In september 1981 kraakten enkele patiënten en medewerkers van psychiatrisch ziekenhuis Endegeest een bijgebouw. In 1983 werd het brugwachtershuisje op de Blauwpoortsbrug gekraakt.
lees verder...
‘De eenzame strijd van een invalide bejaarde’
In 1981 ‘bezetten’ veertien Wassenaarse bejaarden hun eigen tehuis ‘Nieuw Rijksdorp’. De provincie en de gemeente wilden het onderkomen sluiten. Volgens het Leidsch Dagblad wrongen de oudjes zich in allerlei bochten, maar konden zij het besluit niet veranderen.
lees verder...
Twaalf luxe-appartementen in de Weddesteeg gekraakt
In 1979 maakte de firma Westland/Utrecht Projectontwikkeling (WUPO) al reclame voor luxe koopflats op de plek waar voorheen de Rotogravure drukkerij stond (tussen het Galgewater en het Noordeinde). In november 1981 werden twaalf van deze woningen gekraakt door twintig jongeren.
lees verder...
Een gemeentelijk aanbod voor ‘bezetters’
In 1983 bood de gemeente Leiden de ‘bezetters’ van het voormalig Marinegebouw aan het Noordeinde een huurcontract aan voor ateliers en werkruimtes in het Harteveltcomplex. De onderhandelingen over dit huurcontract sleepten zich daarna echter nog tien maanden voort. Uiteindelijk trok een gedeelte van de jongeren van de ‘coöperatieve vereniging De Klos’ het gebouw in. Tegenwoordig zit op het adres, Zandstraat 10, nog altijd een werkplek voor creatieve zelfstandigen onder de naam ‘KLOS’.
lees verder...
Krakers huisvesten of spullen opslaan?
Eind 1983 kraakten vijf personen, waaronder een vrouw met een kind, het pand Korte Mare 24. Er werd in eerste instantie geen poging gedaan om ze te ontruimen. Drie jaar later eiste de eigenaar echter alsnog dat de krakers zijn pand zouden verlaten omdat hij spullen in het pand wilde opslaan. Dit leidde tot een conflict met de krakers, die weigerden plaats te maken voor bedrijfsruimte.
lees verder...
Twee kraakacties met dieren
Af en toe verschijnen er in de kranten artikelen over krakers, waarin dieren een grote rol spelen. Extreme voorbeelden zijn de kattenverzamelaarster en kraakster Pleuntje van Poelgeest en de hondenman Ed van Tol. In 1986 zien we een tweetal voorvallen waar dieren in voorkomen.
lees verder...
Een nieuw politiebureau ‘gekraakt’
Bij de bouw van een nieuw politiebureau aan de Langegracht in 1986 vinden we voorbeeld van demonstraties en dreiging van geweld in Leiden en hoe dat door de media geassocieerd wordt met kraken, terwijl die associatie ongegrond is.
lees verder...
Van kraakpand tot vesting
In mei 1987 werd een monumentale dokterswoning aan de Veurseweg in Voorschoten gekraakt door een groep jongeren. Het pand stond al vier jaar leeg en de krakers beschuldigden de eigenaar van opzettelijke leegstand en verkrotting. Een week later werd het pand grotendeels vernield toen lokale jongeren de krakers met geweld het pand uit probeerden te zetten.
lees verder...
Britten en de Bollenstreek
In de jaren negentig kwam een nieuwe groep krakers in het zicht van lokale, Leidse media. Voornamelijk Britten – maar ook Ieren en Schotten – vertrokken vanaf de jaren tachtig naar Leiden en omstreken om er te werken. Een groot deel van deze groep vond werk in de Bollenstreek. Als arbeidsmigrant was het lastig om huisvesting te vinden. Een aantal van hen besloot daarom in en rondom Leiden te gaan kraken.
lees verder...
Mors IV: Een hele straat gekraakt
Tussen 1990 en 1994 bezetten verschillende groepen krakers een aantal huizen aan het einde van de Morsweg, ook bekend als Mors IV. De gemeente wilde alle huizen aan dit gedeelte van de Morsweg slopen om plaats te maken voor een bedrijventerrein. Problemen tussen de verschillende krakers, drugsgebruik en zelfs brand leidden tot veel media-aandacht. De aanwezigheid van een drugsdealer in een van de gekraakte panden beschadigde het imago van de krakers. De krakers probeerden de negatieve beeldvorming te ontkrachten, maar dit verliep moeizaam. De panden werden uiteindelijk allemaal gesloopt.
lees verder...
Krakers strijden samen met de buurt
In 1991 besloot de gemeente Leiden om het monumentale Parmentiercomplex aan de Lammermarkt te slopen ten bate van een flat en discotheek. Op dat moment was het complex gekraakt. Samen met buurtbewoners ageerden de krakers tegen de sloop van het pand. De krakers konden echter door steeds wisselende bewoners lastig een eenduidig beeld in de media neerzetten. Wethouder van Rij stond duidelijk aan de kant van de projectontwikkelaar en deed er alles aan de krakers uit het pand te krijgen. Hij maakte gebruik van de media om de krakers in een negatief daglicht te zetten.
lees verder...
Het Groencomplex
In de vroege jaren negentig overheersten drie grote kraakacties de Leidse berichtgeving omtrent kraken: de voormalige Rex bioscoop, het Parmentiercomplex en het Groencomplex. Het Leidsch Dagblad wijdde tientallen artikelen aan het complex en haar bewoners. In de berichten reageerden omstanders, autoriteiten en de eigenaar op de krakers en hun acties. Meer dan eens uitten zij hun zorgen of waarschuwden zij voor de gevolgen van de kraakactie. De krakers zelf kwamen in de nieuwsberichten een stuk minder vaak aan het woord.
lees verder...
Britse krakers in de PTT-centrale
Op 18 september 1992 kraakte een groep van vijf Britten de voormalige PTT-centrale aan de Koningsstraat. Het complex stond al sinds eind 1991 leeg en de eigenaar PTT (het Staatsbedrijf van Post, Telegrafie en Telefonie) probeerde het sindsdien te verkopen. In de maanden die na de kraakactie volgden, lukte het de PTT echter niet om een geschikte koper te vinden. De oorspronkelijke groep van vijf krakers die intrek hadden genomen in de voormalige postcentrale was inmiddels fors gegroeid. In augustus 1993 berichtte het Leidsch Dagblad dat een groep van honderd Britse krakers in en rondom het complex verbleven.
lees verder...
Goede Krakers, Slechte kunstenaars
Toen een groep kunstenaars op 15 maart 1993 het gigantische schoolgebouw van de oude technische school De Nieuwe Vaart aan de Haagweg kraakte, werd er door de politie niet snel overgegaan tot ontruiming. Sterker nog de gemeente legaliseerde hun kraak. Toch bleven de kunstenaars lang last houden van hun krakersimago.
lees verder...
Journalist of kraker? Kraakactie aan de Havenkade
Het Leidsch Dagblad en de politie raakten in oktober 1994 in conflict met elkaar. Een journalist van de krant werd bij de ontruiming van een gekraakt bedrijfspand aan de Havenkade aangehouden. De politie verdacht haar van huisvredebreuk. De kraakactie aan de Havenkade en de nasleep ervan laten zien hoe de rol van het Leidsch Dagblad bij de berichtgeving over de actie in twijfel werd getrokken. Door de arrestatie van de journalist en de daaropvolgende reactie van de politie, raakte de krant zelf betrokken bij de kraakactie waar zij bericht van deed.
lees verder...
Spaanse, Italiaanse en Zuid-Amerikaanse krakers
De Leidse kraakbeweging kende veel verscheidenheid. Zo berichtte het Leidsch Dagblad eind jaren zeventig over gastarbeiders die de Morspoortkazerne en de Rotogravure hadden gekraakt. Begin jaren negentig begon de komst van seizoenarbeiders uit andere Europese landen. De krant besteedde veel aandacht aan groepen Britten en Ieren die samenleefden in gekraakte panden en complexen. In Leiden en omgeving waren echter ook Spaanse, Italiaanse en zelfs Latijns-Amerikaanse krakers te vinden. Hoewel zij een stuk minder vaak genoemd werden, komen we ook hen een enkele keer tegen in de artikelen van het Leidsch Dagblad.
lees verder...
Landelijke en regionale kranten: één aanpak, verschillende uitkomsten
Het onderzoek naar Eurodusnie baseert zich vooral op de regionale verslaggeving van het Leidsch Dagblad. Het collectief verwierf echter ook landelijke bekendheid en verscheen daarmee regelmatig in landelijke kranten. Waren er eigenlijk grote verschillen tussen de regionale verslaggeving van het Leidsch Dagblad en de landelijke verslaggeving van de Volkskrant en het NRC?
lees verder...
Werpgroep TAART
Eurodusnie trok op verschillende manieren aandacht voor haar politieke standpunten. Een van de actievormen waar Eurodusnie al snel berucht om werd, was het gooien van taarten naar bekende politici. Het ‘taarten’ kwam oorspronkelijk uit de Verenigde Staten, maar vond eind jaren ’90 zijn weg naar Europa. Eurodusnie organiseerde een van de eerste taartgooi-acties in Nederland en al snel ontstond de Werpgroep TAART: Tegen Autoritaire en Antirevolutionaire Types.
lees verder...
Dierenrechtenweek
Vanaf donderdag 9 april 1998 stond Eurodusnie een week lang in het teken van dierenrechten. Het Leidsch Dagblad kondigde aan dat er verschillende activiteiten zouden plaatsvinden, waaronder workshops, acties bij (volgens Eurodusnie) dier-vijandige bedrijven en een benefietconcert in de – naast het Eurodusniekantoor gelegen concertzaal - Bar en Boos. De opbrengsten zouden aan acties voor dierenrechten worden besteed. Slechts enkele van bovengenoemde activiteiten haalden de krant.
lees verder...
Koninginnedag en de Mars op de Oranjes
Op zaterdag 29 april 2000 bezocht koningin Beatrix met haar familie de stad Leiden. Bijna twee maanden daarvoor publiceerde het
Leidsch Dagblad al bezorgd een artikel over mogelijke plannen van Eurodusnie om Koninginnedag te verstoren. Eurodusnie zelf deed geheimzinnig over haar plannen, waardoor het
Leidsch Dagblad moest gissen. Volgens de krant was er sprake van “geheimzinnige bouwactiviteiten” bij het Eurodusniepand aan de Boerhaavelaan en onder de leus “geen koningshuis, staat of kapitaal maar een wereld voor ons allemaal”, opereerde actiecomité Comodo (Comité Mars op de Oranjes).
lees verder...
Wraak voor de moord op Pim Fortuyn
Op 6 mei 2002 werd Pim Fortuyn vermoord. Eurodusnie was het expliciet niet eens met zijn standpunten, maar keurde de moord af. Al snel werd bekend dat de moordenaar een linkse dierenrechtenactivist was. Daarom werd op rechtse internetplatformen opgeroepen tot wraak. Dit baarde Eurodusnie zorgen. De leden namen voorzorgsmaatregelen en gingen zelf wachtlopen bij hun panden. Dit mocht niet baten en zowel bij het pand aan de Boerhaavelaan als bij de Weggeefwinkel in de Koppenhinksteeg werden spullen vernield en ruiten ingegooid.
lees verder...
‘De stad is van ons allemaal’
De gemeente Leiden handhaafde sinds 2001 een verwijderingsbevel om jongeren, alcoholisten en daklozen uit de Burcht en de Leidse stadsparken te sturen. Op 2 juni 2002 protesteerde Eurodusnie tegen dit bevel door de Burcht te ‘heroveren’. Tientallen actievoerders bestormden de Burcht en hielden een ‘feestje met muziek, drank, percussie en vuurspuwers’.
lees verder...
People’s Global Action
In september 2002 organiseerde Eurodusnie een conferentie van de People’s Global Action (PGA). Zij verwachtte ongeveer vier- tot vijfhonderd activisten die naar Leiden zouden komen om een week lang het hoofd te breken ‘over een duurzaam, vreedzaam en sociaal alternatief voor het kapitalisme’.
lees verder...