Vanaf juni 1973 begon de gemeente harder op te treden tegen huizenkrakers. Volgens haar was er was geen houden meer aan. ‘Er kan geen huis zonder gordijntje staan of het wordt gekraakt’, stelde de woordvoerder van de gemeente.

Omdat de krakers het vooral op zogenaamde sluiswoningen voorzien hadden, werd het woningbeleid grondig ondermijnd. Deze huizen dienden namelijk als tijdelijke woning voor gezinnen wier woning gerenoveerd zou worden. Leidsch Dagblad 6 juni 1973

Opvallend was dat de voorlichter stelde dat er ‘geen houden meer aan’ was, terwijl er niet meer dan negen gezinnen een brief hadden ontvangen met de oproep hun gekraakte woning te verlaten. Verder werd de deur voor veel krakers op een kier gezet, omdat mensen die zo’n brief hadden ontvangen in beroep konden gaan bij de huisvestingscommissie, ‘die dan zal bekijken of ze mogen blijven of niet’.

Eén gezin was daarmee in ieder geval niet geholpen. Dit echtpaar ‘woonde in bij haar ouders met de nodige narigheid en werd vorige maand [mei 1973] resoluut uit huis gezet’, met de baby op de arm. De man en de vrouw waren daarop ‘de eerste de beste lege woning binnengegaan die ze tegenkwamen’ en hadden aldus een woning aan de Lusthoflaan gekraakt, maar ze werden ontruimd. Leidsch Dagblad 6 juni 1973

Verschillende groepen kwamen hiertegen in het verweer. Zo kwam er protest van Release Leiden, een organisatie die zich inzette voor jongeren. Zij hadden jongeren in uitzichtloze situaties geadviseerd om te gaan kraken, en merkten dat juist deze jongeren het eerste last kregen van het nieuwe beleid: ‘Er is in Leiden iets smerigs aan de gang.’‘Er is in Leiden iets smerigs aan de gang. Weer eens moeten mensen, die het minst verantwoordelijk maar het meest de dupe zijn, bloeden voor het probleem wordt opgelost.’ Release wees de gemeente erop, dat er zestienhonderd zeer urgente woningzoekenden stonden ingeschreven bij het Bureau Huisvesting en dat dat het aantal dichtgemetselde en dichtgespijkerde huizen het aantal gekraakte woningen ver overtrof: ‘Wordt er wel beseft wat voor spanningen het geeft als de zekerheid van je huisvesting wegvalt?’ Leidsch Dagblad 7 juni 1973

Release Leiden wilde dat de gemeente een harder doorstromingsbeleid zou gaan voeren, zodat gemeentewoningen daadwerkelijk voor lagere inkomensgroepen bestemd werden. Verder stelde ze voor om nieuwgebouwde woningen in de Merenwijk te laten fungeren als sluiswoningen, in plaats van goed verhuurbare woningen in de binnenstad. Ten slotte vond Release dat het postkantoor op de Breestraat zou moeten worden ingericht als sleep-in voor jongeren, omdat die vaak alleen kraakten als ze tijdelijk onderdak nodig hadden. Leidsch Dagblad 7 juni 1973

Ook de Bond van Huurders en Woningzoekenden tekende protest aan tegen het uitzettingsbeleid van de gemeente. In een brief aan het Leidsch Dagblad schreef ze: ‘Kraken doe je niet voor de lol, dat doe je alleen als de toestand onhoudbaar geworden is.’ Leidsch Dagblad 23 juni 1973

In het bijzonder nam de BHW het op voor drie jonge gezinnen, die onlangs woningen hadden gekraakt en nu werden bedreigd met ontruiming. Nieuwe Leidse Courant 28 juni 1973

De gezinnen en de BHW besloten een spectaculaire actie te organiseren. Op het stadhuisplein zetten zij een grote tent op, die ‘veel bekijks trok’. Leidsch Dagblad 27 juni 1973

De gezinnen en BHW’ers deelden stencils uit en haalden handtekeningen op, en vroegen om een gesprek met wethouder Ham. Die kon de drie gezinnen al snel gerust stellen. Ondanks de brief die de gezinnen hadden ontvangen, zou er niet direct tot ontruiming worden overgegaan. De drie gezinnen konden een bezwaarschrift indienen, dat door de huisvestingscommissie zou worden besproken. Er was een gerede kans dat deze zou besluiten dat zij mochten blijven, of anders een alternatieve woning zou aanbieden. Leidsch Dagblad 27 juni 1973, zie ook Nieuwe Leidse Courant 28 juni 1973

Leidsch Dagblad 6 juni 1973, 7 juni 1973, 23 juni 1973, 27 juni 1973, en Nieuwe Leidse Courant 28 juni 1973