Op 22 mei 1970 berichtte het Leidsch Dagblad voor het eerst over een kraakactie in Leiden (het woord kraken werd nog altijd tussen aanhalingstekens geplaatst). Het pas gevormde Comité Woningnood had twee huizen aan de Lange Mare gekraakt voor twee jonge gezinnen met kinderen.

Volgens actievoerder Kees Walle, lid van het Comité Woningnood, moest de actie niet alleen twee gezinnen onderdak geven, maar ging het ook om een ‘politieke stunt’. Hij verwees naar de ‘idiote woning-toestanden’ in Leiden. ‘Tientallen huizen staan leeg, die over enkele jaren gesloopt worden. Waarom kunnen daar niet zolang gezinnen wonen …?’ De moeder in het gezin, die door de krant werd aangeduid als ‘mevrouw Privé’ verklaarde: ‘Wij zien deze kraak eigenlijk als een stunt, om mijn zwager aan een woning te helpen. Met twee gezinnen in een huis gaat het best, maar drie is te veel. Wij hebben toen het comité opgebeld en dit heeft ons geholpen bij het kraken van deze woning.’ De huizen waren in bezit van het St. Antonius Clubhuis, dat bereid was de bewoners in de huizen te laten wonen tot het moment dat ze gesloopt zouden worden. Leidsch Dagblad 22 mei 1970

Nog geen twee weken later werden er opnieuw twee huizen gekraakt, ditmaal door de Krakersgroep Leiden. Zij bezetten onder andere een oud winkelpand van De Gruyter op de Hogewoerd. Op de deur kalkten ze de Kabouter-slogan ‘redt ’n pand, bezet ’n pand’ De Kabouter-slogan ‘redt ’n pand, bezet ’n pand’. Omdat het pand verkocht werd, moesten de krakers de woning verlaten, maar de krant liet weten: ‘De krakers zijn van plan met hun acties door te gaan, omdat woonruimte in Leiden niet te betalen is.’ Leidsch Dagblad 2 juni 1979

Hoe keken gewone Leidenaren tegen het fenomeen aan? Eind mei bezochten ongeveer vijftig Leidenaren een openbare bijeenkomst in de Mekel aan de Hogewoerd om te praten over oplossingen voor de woningnood in Leiden. Daar werd ook het kraken besproken als een noodmaatregel. Volgens een van de Leidenaren was kraken ‘een soort noodrecht’: ‘Nood breekt wet. Zeker de wet, die kost wat ’t kost eigendommen beschermt ten koste van krepeergevallen.’ Inmiddels werd het woord kraken niet meer tussen aanhalingstekens gezet, het woord was ingeburgerd. Leidsch Dagblad 23 mei 1970

De gemeente reageerde grotendeels afwachtend, maar nam ook maatregelen tegen kraken. In september verscheen daarom een boze brief in de krant: ‘Vrijdag om een uur of vijf ’s middags heeft de gemeente de voorgevel van het pand Groenesteeg 106 om laten halen: bang dat deze prima woning ‘‘gekraakt’’ zou worden. Is dit dan echt de enige manier om later (veel later) zo’n huis leeg te krijgen? […] Kan de gemeente deze goed bewoonbare panden niet in bruikleen geven aan de Stichting Huisvesting Werkende Jongeren of de Studentenhuisvesting?’ Leidsch Dagblad 26 september 1970

Leidsch Dagblad 22 mei 1970, 23 mei 1970, 2 juni 1970, 26 september 1970